şimdi şöyle;

bir oda canlandır zihninde,

    beyaz bir oda

        beyaz perdeleri rüzgarda

                                        hafifçe dalgalanan bir oda.

    siyah bir halı var odanın ortasında,

halının üzerinde bir kadın,

    kadının ipekten bir teni var 

                                            etinin üzerinde,

        saçları kısacık,

            gözleri apaçık,

                kadın sıcacık,

    ve ölüyor kadın.

kimsenin haberi yok.

    ölüyor öyle.

şimdi şöyle;

bu odaya gir zihninde,

    koş kadının yanına,

        kadının gözleri kapandı,

                                    kapanmakta.

bil bunu.

    diz çök bedenin başında,

kollarınla yukarıya kaldır kalbini,

göğsü hafifçe inip çıkıyor,

    ki böylece düşün onun nefes alıp verdiğini.

        dön arkana,

            aç kapıyı,

                koş dışarıya.

                    anla ki dışarısı,

                        onun zaten dövüşmemek uğruna

ölür taklidi yaptığı esas düşmandı.

 sen bundan habersizdin 

                                ziyadesiyle.

ya da belki,

        umurunda değildi,

    hâliyle.

şimdi şöyle;

bu kadın ölecek,

    sen öldürmüş olacaksın bu kadını.

        yapabileceğin hiçbir şey yok,

            yapabileceğin hiçbir şey olmayışına

        itiraz etsen dinleyecek yok.

            belki kafanı kaldırsan, baksan göğe;

        bulutların arkasında bir tanrı yok.

            bağırsan karanlıkların içindeki gölgelere;

        gölgelerin seni duyacak bir kulağı yok.

                    bil ki yalnızsın o kadın bedeninin başında.

                bil ki kadın bile tanımıyor seni.

            bil ki kurtaramayacaksın o bedeni.

        bil ki o bir beden değil, bir ceset artık.

    bil ki hissetmediğin her an,

    görmeden karar verdiğin her dakika,

        ya da duymadan inandığın her saniye,

            biraz daha ölecek bu kadın,

                her seferinde;

    biraz daha kabullenerek,

                her seferinde,

        biraz daha az öfkeyle.

şimdi söyle:

    bu kadın öldüğünde,

        neredeydin?

hatırlıyor musun?

    onu odaya geri taşıdın mı,

        yoksa kaçtın mı gerisin geri dışarıdan?

    sorsak cennette seni tanır mı,

        yoksa yalandan bir gülümser, 

                                                "tanıyorum tabi" der,

                                                        ve sonra tanımadığını belli eder

                                                                   biçimde konuşmaya devam eder mi?

önemli misin yani sen senin içindeki kadının ölüm sahnesinde,

    yoksa dışarıda mıydın,

hayatının çoğu önemli anında olduğu şekilde?

bu işte böyle bir hikaye.

    tekrar eden ve unutulan,

        unutulan ve tekrar eden.

düşün ki bir oda var,

    perdeleri beyaz,

        halıları siyah renkten,

    ortasında bir kadın var,

                         kadın yalnız,

                         kadın yanlış,

                         kadın yapayanlış yaşamış

                 ve o kadın,

            yalınayak,

       baldırçıplak,

    karararak ölmüş.

hakikaten.

işte böyle.

böyle oldu mu bir de,

sonra yazılacak hiçbir şiirin anlamı yok.

öyle.