Nutopia

 eskiden     bir kalp kırılmaları vardı yeri göğünden söken  incindim mi tüm dünyayı inletirdim kimse duymazdı ama ben bilirdim eskiden          kimse sevmeyecek beni gibi hissederdim    herkes davetliydi duvarın dibindeki son seslenmeye anlamadığımı anlatamadan giderdim eskiden kaçmazdım çukurlardan    çukur olduklarını bile görmezdim eskiden kaçınmazdım birini sevmekten   sevmemek için sebep bilmezdim canım yanardı eskiden   yaralarım olurdu pamuk tutardım üzerine bırakıp gitmezdim açıkta  üstünü kapatmazdım kirli kumlarla kirlenmezdi içim  kazanamaz ve kaybedemezdim  çünkü devamlı kaybedendim ben   kaybetmekten ölümüne korktuğum eskiden dünyanın dört farklı kıtasında üzüldüm ben   yağmurun altında gökten aşk dilendim bulduğumu yedim, yiyemediğimi kaybettim     ve isyan ettim adaletsizliğe         çünkü benden başka herkesti işte       ...